1. با یکی از رفقا در قطار با سرمهماندار که گویا فرد با سوادی می‌رسید و در حال مطالعه بود سر بحث باز شد. از باید‌های جامعه روحانیت و نباید‌های آنها می‌گفت. مثالی زد. حاجی‌ها را روحانی کاروان در حج جمع کرد و گفت اگر نمازتان اینگونه نبوده و غلط خوانده‌اید همه عمرتان برفناست. بعد آقای باسواد! گفت چرا یک روحانی باید اینگونه مردم را از خدا مأیوس بکند؟ مگر خدا نگفته مردم را به طرف من گرایش بدهید؟ ...گفتم این قسمت را که نباید آنها را مأیوس می‌کرد، اگر واقعاً این کار را کرده، موافقم ولی اینکه نباید به آنها می‌گفت که اعمالشان اشتباه بوده... . جالب مثالی مورد استفاده‌اش که حتماً داستان آموزش وضو توسط امام حسن و امام حسین علیهما السلام در مسجد به آن پیرمرد، را شنیده‌اید. آیا واقعاً ما در کشور بیشتر مردم جاهل قاصر هستند؟ با رادیو معارف 24ساعته، برنامه‌های مذهبی تلویزیونی متفاوت و تلفن‌های پاسخ به پرسش‌های عقیدتی و احکام و مبلغین در سراسر کشور آیا دیگر کسی می‌تواند بگوید که من نمی‌دانستم؟ نمی‌توانستم؟ آیا واقعاً اینها کوتاهی نکردند در تحصیل آنچه که باید می‌دانستند. از همه بدتر اینکه به آنها نگوئی اشتباه کرده‌ای تا اعمالشان را تصحیح کنند. به این خاطر که خدای نکرده از دین زده نشوند؟ درست است که راه‌ها متفاوت است اما مقصد و مقصود یکی است. چرا مردم را به دوزخ بیاندازیم به خاطر کوتاه فکری خودمان. اینکه آنها چه نتیجه‌ایی بگیرند مربوط به ما نیست. ما وظیفه خود را انجام بدهیم. البته که وظیفه آن حجاج اصلاح آنچه که باید انجام می‌دادند است. و قضای آن را به جا بیاورند. آن آقای باسواد به قول رفیقمان جز افرادی است دارای اطلاعات بالا و قدرت تحلیل پائین.

2. این سخنرانی برادر گرامی دانش وزیر سابق و مشاور کنونی در مراسم تودیع هنوز خوراک اهل سیاست، ژورنالیست‌ها و زرد نویسان سیاسی است. برای اینکه از غافله نظر دهندگان به این واقعه بزرگ(!!!) سیاسی عقب نمانم باید بگویم که: اولاً وقتی بغض دکتر و بالا بردن دستن صمصامی رو دیدم، واقعاً پی بردم که باید دانش انسان بزرگی از لحاظ اخلاقی باشد. بغض او مطمئناً برای از دست دادن قدرت نبود و اخلاص او فوران گرده بود. حالا شاید بعضی بخواهند به این حرفم اشکال بکنند. اما واقعاً این حرف رو از برداشت قلبی خودم می‌گم. واگر نه گریه کردن و دست مسئول بعد از خود را بالا بردن کار هرکسی نیست... دمش گرم. اما اینکه آدم بی‌اعتقادی به یکسری از مبانی عدالتگستری از دولت رفت نوید بخش نوآوری‌ها و شکوفائی‌هایی خواهد بود. واقعاً و تنها دوری از درد مردم و سیاسی بازی باعث نفی مافیا می‌شود. یعنی ایشان موارد بسیار پرونده‌ها در قوه قضائیه با آن فساد خود دستگاه قضا را نادیده می‌گیرند؟ احتمالاً ایشان از استثنائات سفرهای استانی بوده‌اند! هر چند دکتر داوودی پاسخ به انتقادهای دانش (در واقع از اعظم فعالیت‌های خود) را با دانشگاهی نگری و فرمول پذیری و بسته بودن نگاه و یک بعد پنداری عرصه مدیریت اقتصادی داد، اما گویا این وزیر سابق ما در بند ادامه روش‌های قبلی و عدم اعتقاد به نوآوری را سرلوحه خود قرار داده. مثل خیلی از منتقدان مثل توکلی. البته خوش چهره جزء این منتقدین دیگر به حساب نمی‌اید چون با یک نگاه به آخرین مواضعش دشمنی و ضربه‌خوردن از دولت نهم را دلیل خوبی برای مواضعش خواهید یافت.